Warto pomyśleć.

Dziś zasiadłam z herbatką i ulubioną muzyką do biurka, zastanawiając się jak wypełnić wolny czas. Całe ferie siedzę w domu, dlatego mam go pod dostatkiem. Po chwili wyjęłam kartki, ołówek i kredki chcąc przelać na coś swoje emocje.

 Zastanawialiście się czy wszystko wydaje się takie jakie oko widzi? Czy osoba, która się uśmiecha jest szczęśliwa? Czy świat który wydaje się kolorowy taki też jest? Wiele ludzi oczywiście ma inne  zdanie na ten temat,  jednak ja tego tak nie widzę. Przecież nie ocenia się książki po okładce! Jeśli by uznać, że ludzie są właśnie taką książką, to z okładki wywnioskujemy, że zapowiada się cudownie, jednak z każdym rozdziałem przekonamy się co kryje w środku. Widząc ludzi na ulicach możemy porównać ich do robotów, które zaprogramowane są do pracy, nauki, zarabiania pieniędzy. Dlaczego już nie potrafimy wyrażać uczuć. Ciągle anonimowe maski. Potraciliśmy serca i chcemy być jak wielki diament, aby zwracać na siebie uwagę? Nie bądźmy egoistyczni... Kim tak na prawdę jesteśmy i do czego dążymy? Moim zdaniem każdy żyje teraz tak samo. Uczniowie są zamykani przez rodziców w klatkach bez marzeń. Żyjemy między snami, chcemy być numerem jeden, reszta odpada. Kim jest ten, który myśli, że mamy zdeptać przyjaciół by wejść na szczyt, a wmawia nam, że to tylko chwile słabości,  by tylko znieść więcej. Jak maszyny wzdychamy i nie potrafimy powiedzieć NIE! Szukamy autorytetu, by się móc wzorować na kimś kto wiele osiągnął. Dlaczego sami nie możemy w końcu czegoś zrobić? Co jest wyjątkowego w wyglądaniu jak ktoś? Nie lepiej samemu tworzyć swoją przyszłość? Oczywiście, że tak, tylko musimy się obudzić. Miejmy nadzieję na przyszłość, wierzmy w siebie i wspierajmy się. Dziękuję za przeczytanie ^.^

To co udało mi się stworzyć:

Tak... malarką to ja nie zostanę keke~ Czekajcie na jutrzejszego posta. Buziaki Nariyo~